Bij het inchecken had de receptionist het al over een animatieteam. Leuk dat ze iets voor de kinderen organiseren, dacht ik, niet wetende dat er slechts een handvol kinderen aanwezig was op het resort. De meerderheid was de leeftijd van Tom of jonger, en had dus niet echt behoefte aan een animatieteam.

Bij een dinershow spektakel met paarden en aansluitend een mini disco, hield Tom zich vooral bezig met jennen. Hij kan de R nog niet zo goed zeggen. Al snel vond hij een Arabisch maatje waardoor er een kat en muis spel ontstond tussen hen twee. Als Tom de muis was en zijn opponent hem te pakken had, werd hij af en toe flink geknepen, maar dat mocht de pret kennelijk niet drukken.

Een rond rennend kind zorgt automatisch voor contact met anderen. Het duurde even maar na een tijdje kreeg ik in de smiezen wie de ouders van het andere jongetje waren. Communiceren bestond vooral uit glimlachen naar elkaar en af en toe een sprintje naar ons kind als er servies dreigde te vallen. De locals vonden Tom vooral erg leuk. Klein blond jongetje maakt een hoop los hier. Ze willen hem allemaal een handje geven, kusje geven, high five en oppakken. En zo kwam ik ook even in gesprek met een jongen van het animatieteam, waaruit ik begreep dat deze avond ook deels door hen werd georganiseerd. Of ik het leuk vond in Tunesië, vroeg hij. Op mijn bevestiging antwoordde hij dat hijzelf daarvan de oorzaak was. Yeah, right. Het ontbrak deze jongen aan de nodige bescheidenheid.

De volgende middag zag ik deze jongen weer amicaal doen tegen de mensen bij het zwembad. De twee meisjes die ook bij het team hoorde knoopten ook gesprekjes aan met Jan en alleman. Toen drong het tot me door dat het animatieteam vooral voor de volwassenen bedoeld was. Even later werden er doeltjes neer gezet aan de rand van het zwembad en werd er water polo gespeeld. Dat was op zich best leuk.

Maar die ongevraagde schouderklopjes, overdreven glimlach, en geanimeerd vrolijk gedoe, sja, ik hou er niet zo van.

Vanochtend was helemaal het toppunt. Tom was wat eerder wakker dan anders en zo gebeurde het dat we iets voor tienen al in het zwembad lagen. Klokslag tien uur gingen de luiken open, en werd er een wekplaat opgezet zoals we die op de vakantiespelen kennen. In alle talen werd goedemorgen gescandeerd. Je zult hier maar voor je rust komen?! De vier animatie jongeren maakten zichzelf onsterfelijk belachelijk door in de maat op het muziekje te dansen. Geen kind te bekennen. Volwassenen die onverstoord hun ligbedje opzochten en zich installeerde. Waarom?! vroeg ik mij af. Wie zit hier nou op te wachten?

Prima dat ze dingen organiseren, maar laat mensen lekker de keuze en ga ze niet om het kwartier lastig vallen met een suf praatje om ze naar je evenement te lokken. Maar goed. Ze bedoelen het goed. En het is hun werk natuurlijk.

Dus lach ik geanimeerd naar ze terug.

Hoor ik er toch een beetje bij.

In landen als Tunesië en Turkije, weet je dat de kans groot is dat je wordt opgelicht. Je houdt dit voortdurend in je achterhoofd, maar toch gebeurt het tenminste eens per vakantie, althans, bij mij wel. Zo kocht ik een emmertje met schepje en harkje voor 20 dinar, wat 10 euro is. Belachelijk hoge prijs, want zelfs in NL betaal je minder, maar ik had al twee winkels in de buurt van het strand gehad, en zij hadden niks. Tom had gewoon een emmertje nodig. Zodoende.

De winkeltjes hier in de buurt van het appartement hebben ook goede trucs. Een voet voor je kinderwagen steken zodat je niet door kunt rijden. Op het eerste gezicht gemeende interesse over je afkomst, maar dan toch een bruggetje in de trend van: ja, in Amsterdam hebben ze ook veel zilver. Drie maal raden wat deze kerel verkocht.

En ze riepen allemaal bij de schoenen en horloges: 5 dinar! Dat zijn nog eens prijzen, denk je dan. Dus denkt, wat kan mij gebeuren en stapt de winkel in. Daar krijg je nooit meteen de prijs te horen, ze beloven een mooi prijsje te maken, past u eerst maar even. Uiteindelijk blijkt het om 5 dinar discount te gaan. Van welke prijs dat afgaat hoor je dan natuurlijk dan pas.

Maar vanochtend op het strand was toch wel de meest slinkse wijze tot nu toe. Tom kreeg een trommeltje in handen geduwd. Toen we no no zeiden riep hij, no is for free! Because little child. Hij vertelde dat hij zelf ook kinderen had. Dat hij normaal 25 dinar vroeg, dus dat we het niet verder moesten vertellen. En of we dan toch niet wat kleingeld over hadden. Ik gaf hem 5 dinar (2,50 euro), maar hij wou meer. Ah, so it’s not free after all, zei ik hem geïrriteerd, want Tom was al vrolijk op zijn nieuwe speelgoed aan het trommelen. Ik wou mijn geld terug pakken en de trommel terug geven, maar ineens was het toch wel goed. Geen slechte koop, dacht ik.

Even laten stoppen we bij een supermarkt voor een ijsje. Mijke gaat nog even shoppen, en komt hetzelfde trommeltje tegen voor anderhalve dinar. Toch nog opgelicht dus.

Nouja, het hoort erbij zullen we maar denken.

Inmiddels weer thuis, was er toch nog een slinksere truc bijgekomen. De laatste dag konden we helaas niet in het hotel blijven, dus we zijn ’s middags nog even met de tuc-tuc naar Hammamet gegaan om daar iets te eten. We stapten uit voor de poort van het winkelcentrumpje. Buiten stond een kraampje opgesteld.

De man in het kraampje begon enthousiast te vertellen, of we in het blabla hotel verbleven, en dat hij onze kok was. Overdag werkt hij daar, en ’s middags werkt hij hier in het kraampje. Dit is waar hij woont, samen met zijn moeder.

We vragen of we in de medina kunnen eten, of dat er alleen winkeltjes zijn. Voor we het weten loodst hij ons door de talloze steegjes, naar het winkeltje van zijn familie. Ondertussen heeft Mijke haar blauwe bandje om haar pols nog eens bekeken, en toen viel het kwartje: natuurlijk weet hij uit welk hotel we komen!

Bij mij viel het kwartje toen hij ongevraagd begon uit te leggen wat de bolletjes op de moskee betekenden. We kregen een soort rondleiding, en hij was de gids. Daar zal hij straks wel geld voor willen hebben, maar eigenlijk wilden we alleen even een hapje eten, om weer op tijd terug te zijn in het hotel. De bus mochten we niet missen! De man stoof er weer vandoor, en met Tom op mijn nek moest ik mijn best doen om hem en Mijke bij te houden.

Even later stonden we in zijn winkeltje, waar we absoluut iets moesten drinken. Dat was tradition volgens hem. Zal wel, vond ik, maar zodra je drinken aanneemt, is het logisch dat je iets bij hem moet kopen. Daar had ik dus geen zin in. Mijke vond inmiddels dat ze het niet kon maken om zo weg te lopen, ik vond van wel. Hij heeft ons immers van onze tijd beroofd, terwijl we van te voren heel duidelijk hadden gezegd waarvoor we kwamen. Ik ben het winkeltje uitgelopen om buiten met Tom te wachten.

Uiteindelijk heeft Mijke, bij gebrek aan leuke spulletjes, een beetje kruiden gekocht voor veel te veel geld. Zelfs op de tiende dag werden we dus nog even getild.

Nouja, het hoort erbij zullen we maar denken.