Aaron for president

(voor publicatie in dijkgatskost zomer 2004)

Voor grote mensen was het ongeveer vijf minuten lopen naar de plek van onze groep. Voor kleine roze kindjes leek het wel alsof ze de Nijmeegse vierdaagse liepen. Sjouwend met tassen die mamma vol had gestopt met snoep, handdoeken, flessen cola en weet ik ’t wat niet meer, strompelden ze achter ons aan of voor ons uit.

Mijn oog viel op een meisje dat met twee tassen aan het sjouwen was. Zo’n beetje alle kinderen hadden al eens geklaagd over de reisafstand, of geïnformeerd of het nog ver was, maar van dit meisje had ik nog helemaal niets gehoord.

Verderop liep een klein mannetje te schreeuwen die zonder tas liep. De link was gauw gelegd.

Inderdaad, broer en zus.

Het jongetje was zo klein en mager, dan een gemiddelde grasspriet meer omvang had dan zijn benen en armpjes. De tas was veel te zwaar voor hem, dat snapte ik zelf toch ook wel? Dus moest zijn zusje, Bodine, hem maar dragen.

Uiteraard ging ik hier niet mee akkoord, maar Bodine scheen er weinig problemen mee te hebben. Part of the deal. Zo ging dat nu eenmaal. Ik kon niet aanzien hoe dit kleine meisje met twee zware tassen aan het zeulen was, dus ik nam ze allebei van haar over, hoewel er zeker al 6 kinderen hadden gevraagd of ik de tas niet kon dragen. Het antwoord daarop was negatief natuurlijk, maar dit meisje had het wel verdiend vond ik.

Dat was de eerste ‘ontmoeting’ met Aaron. Achteraf het mannetje dat onze week helemaal gemaakt heeft, en waar we nu nog steeds over napraten en nalachen. Een aantal mensen zullen gemerkt hebben dat sommige leiding het gedrag van Aaron kopieerden. Sommige misschien niet, vandaar dit stukje. Aaron verdient het gewoon om genoemd te worden, wat een figuur.

Wat direct opviel aan Aaron was dat hij met gemak twee mensen tegelijk kon aankijken. Hij keek ontzettend scheel, was ontzettend mager, maar tegelijkertijd ook ontzettend druk, bijdehand en (daardoor) grappig. Met Aaron kon je pas echt lachen, dat hadden we al gauw door.

Hoewel hij veel te oud was voor in ons groepje, ging hij toch met ons mee. Waarschijnlijk omdat broer en zus onafscheidelijk waren. Of dat nu kwam doordat Aaron afhankelijk was van zijn zusje, of omdat ze elkaar zo lief vonden, dat weet ik niet precies. Hoe dan ook, als Aaron vertelde dat hij al 10 jaar was, was er niemand die hem geloofde. Wij ook niet, eigenlijk, maar het stond op het kaartje.

Aaron was een mannetje met een grote mond, die zich volgens mij niet altijd evengoed besefte wie hij voor zich had. Door zijn stoere gedrag riep hij al gauw “hey, vechten!”, maar als hij dan door had dat hij de strijd ging verliezen, stak hij zijn hand uit, en riep “hey, vrienden??”. Probleem opgelost.

Gek genoeg werkte dit ook prima. Zowel bij de kinderen als bij de leiding.

Eén van mijn collega’s was kale Bas. Zo had ik hem meerdere malen genoemd, vooral in het bijzijn van de kinderen. Dat leek me wel grappig. En het had ook het gewenste effect: de volgende dag noemde ze hem allemaal kale Bas.

De eerste dag dat ik kale Bas zag had ik zo mijn bedenkingen. Moest dit met kinderen gaan werken? Kaal. Grote gaten in zijn oren met daarin kennelijk oorbellen. Net zo scheel als Aaron, een tattoo.

Hoe gaat deze skinhead in vredesnaam met kinderen om? Maar deze skinhead bleek al gauw het hartje op de juiste plek, en dat ging dus prima. Met een benadering die ik nooit had kunnen bedenken. Kinderen een beetje uitdagen, een beetje uit de kast lokken. Op het moment dat de kinderen te ver gaan roep je ze een halt toe. Ging allemaal prima.

Het was bij het tweede wiel dat kale Bas lekker een beetje in het gras lag, en Aaron toevallig in de buurt was. Hey Aaron, moejje vechten? hoorde ik Bas zeggen. Nou, dat wist Aaron nog allemaal niet zo zeker. Eerlijk gezegd zou ik ook niet weten wat ik met zo’n opmerking aanmoet, als ik dat uit de mond van een leiding hoor.

Maar na wat zachte duwtjes was Aaron wel in voor een stoeipartij. Hij keek heel boos, en gaf Bas een klap op zijn schouder. Een klap die waarschijnlijk voelt als een mug die prikt, maar dat weet Aaron niet. In plaats daarvan krimpt Bas ineens en roept “Auw Auw Auw, wat doe je nou Aaron? Auw man, dat doet pijn!!”

Aaron, verbaast over de impact van zijn aanval, kijkt verschrikt om zich heen of iemand het gezien heeft. Was hij dan echt zo sterk? Nog maar eens een proberen. “Auw auw Aaron, kappen nou hoor!” kreunde Bas weer. Hierop draaide Aaron zich om, en liep met zijn armen als Hulk Hogan een rondje. Zag je dat, zag je dat?

Aaron was de meiden aan het imponeren. Schitterend gezicht.

De volgende dag zit Bas op een boomstam, en ik een bankje verderop, een beetje bij te komen van de feestavond ervoor. Bas is wat met zijn telefoon aan het doen, sms-en ofzo. Aaron komt naar hem toe en vraagt wat hij aan het doen is. “Ik ga je moeder bellen, je bent strontvervelend!” zegt Bas in een geintje. Aaron wordt helemaal wild, en begint te gillen dat Bas dat niet mag doen. Straks moet ie weer in de kast staan!

Bas speelt het spelletje natuurlijk nog even door. Aaron roept naar zijn zus dat ze niet het telefoonnummer mag geven. Aaron en Bodine hebben allebei een ijzeren plaatje om hun nek, waar hun naam en adres op staan. Verschrikt grijpt Bodine naar haar plaatje en vraagt zich af wat er allemaal gebeurt.

Ze kijkt zo geschrokken, dat ik haar toefluister dat het niet echt is. Dat Bas maar een grapje maakt. Dat stelt haar gerust, maar Aaron weet nog van niets. Bas doet net of hij belt, en geeft dan de telefoon aan Aaron. “Hallo? Hallo?” roept Aaron. Maar dan heeft hij ook door dat er helemaal niet gebeld is.

Diezelfde middag worden er pannenkoeken gebakken in het bos, met onze groep. De kinderen staan allemaal in de rij voor een pannenkoek. Bas en ik zitten allebei op het bankje, met tussen ons in wat ruimte.

Hier komt telkens een kind zitten die net een pannenkoek heeft gehad. We maken een praatje, en we vragen of ze voor ons ook niet effe een pannenkoek kunnen halen. Verrassend hoe welwillend kinderen zijn voor hun leiding. We hebben die middag goed gegeten, kan ik je vertellen.

Toen Aaron kwam was het natuurlijk weer lachen geblazen. Eerst komt hij naar mij toe met “Ey! Kan je dit effe in stukken snijden?”. Hier blijkt weer uit dat het voor hem niet uitmaakt of er nou een vent van twee meter voor hem staat, of een kind dat 2 jaar jonger dan hij is. Hij spreekt iedereen aan, op een vrij commanderende manier.

Ik zeg hem dat hij zijn pannenkoek maar even moet oprollen, en dan kan hij hem zo naar binnen schuiven. Zo gezegd zo gedaan. Aaron komt tussen ons inzitten. Kaasie voor Bas natuurlijk.

Iedere keer als Aaron een hap van zijn pannenkoek probeert te nemen, stoot Bas zijn elleboog aan. Met als resultaat dat de pannenkoek eerst een keer of wat naast zijn mond komt, voordat hij eindelijk in zijn mond verdwijnt. Helemaal onder de suiker zat ie. “Hey Aaron, als je niet meer hoeft neem ik je pannenkoek wel hoor!” zeg ik, en voor de grap pak ik zijn bordje. Was ie het niet mee eens. Mocht niet enzo. Hij kreeg het bordje terug onder voorwaarde dat hij een pannenkoek voor ons ging halen.

Kijk, zo regel je dat.

Mochten jullie, als lezers, nu denken dat het allemaal erg zielig is, en dat Aaron alleen maar gepest werd, in tegendeel! Aaron was onze lieveling. Iedereen hield hem in de gaten, zelfs leiding van andere groepen leerden Aaron kennen.

Iedereen die langsliep moest even met hem dollen of spelen. Hij was zo licht, dat je hem tijdens het langslopen kon optillen, drie keer in de rondte draaien, en weer neerzetten.

Bij het luchtkussen mocht niet iedereen tegelijkertijd op het kussen. Maar als Aaron bij Bas of mij kwam of hij erop mocht, werd hij er gelijk op gegooid. Letterlijk gegooid. Dat was ook wel het leuke natuurlijk, hij zeilde door de lucht en kwam dan op het luchtkussen neer. Dan stond hij op, keek je op z’n boosts aan, en ging vervolgens vrolijk springen. Bij de tweede sprong was hij alweer vergeten dat hij boos had moeten zijn.

De manier waarop Aaron en zijn zusje Bodine met elkaar omgingen vond ik ook prachtig om te zien. Bodine zorgde voor alles, hoewel zij 9 was, en Aaron 10. Ze zorgde dat hij op tijd zijn eten en drinken nam, zorgde dat zijn spullen iedere keer mee kwamen, nouja, alles eigenlijk.

De eerste dagen was dat vertederend maar tegelijk moeilijk om te zien. Prachtig hoe zo’n zusje voor haar broertje zorgt, maar doet ze dit dan niet omdat dit zo moet van haar ouders? Ze had nauwelijks tijd om zelf te spelen, want om de haverklap hoorde je Aaron weer ergens om Bodine schreeuwen. Bodine dit, Bodine dat.

Als leiding probeer je natuurlijk ervoor te zorgen dat hij zelf ook eens wat deed. Bij de springvijfer sta ik naast Bodine en Aaron, en Aaron staat werkelijk te rillen van de kou. “Bodine, kleed me aan!” roept hij op geïrriteerde toon. Ze ziet zelf toch ook wel dat hij het koud heeft?

“Zeg Aaron, dat kun je zelf ook wel, en als je nou in de zon gaat staan in plaats van de schaduw, heb je het ook niet zo koud!” zei ik hem. Nee, Bodine moest hem aankleden. En voor ik er erg in had, en hier verder tegenin kon gaan, was Bodine al begonnen met het uitpakken van de tas, en het aankleden van haar broertje.

Ze scheen dit ook te doen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nog nooit heb ik een kind zo goed voor haar broertje zien zorgen, alsof ze zelf eigenlijk een soort moeder was. Verder zeurde ze nooit, maakte ze nooit ruzie, luisterde altijd goed en meteen. Wat een geweldig kind!

Kale Bas en ik hebben tijdens de nieuwjaarsborrel dan ook besloten dat we volgend jaar mee doen, op voorwaarde dat we de leiding krijgen over de groep waar Aaron in zit.

Chantage?

Zal best. Maar wij hebben gewoon rècht op Aaron.